WYCIECZKI

OGÓLNE CELE WYCIECZEK HARCERSKICH

a/  Wyjście z miasta w wolną przestrzeń – las, park, przyroda.  Użycie swobody ruchu, fizyczne rozprężenie “zastygłych” mięśni.

b/  Wykazanie inicjatywy i poznanie własnych możliwości i umiejętności.

c/  Wykazanie i wyprobownie w praktyce zdobytych  wiadomości harcerskich.

d/  Zdobycie nowych doświadczeń i wiedzy.  Poznanie terenu lub punktów specialnego zainteresowania.

PRZYGOTOWANIA DO WYCIECZKI

a/  Teren wycieczki powinien być zbadany uprzednio przez drużynową lub drużynowego.

b/  Ekwipunek indywidualny i drużyny musi być dostosowany do typu i warunków wycieczki.  (ubranie, obuwie, sprzęt biwakowy, pomoce do zajęć, apteczka itp.)

c/  Przewidzieć i przygotować odpowiednie wyżywienie (całością lub indywidualnie).

d/  Ustalić dokładnie miejsce i czas wymarszu i powrotu.  Ewentualnie przygotować środki transportu lub mapy.

PRZEPROWADZENIE WYCIECZKI

Trudno pisać o “jakimś” programie bo to przecież zależne jest od:

 a/  drużyny i zastępów i ich poziomu.

b/  możliwości fizycznych i finansowych,

c/  terenu,

d/  typu wycieczek i zadań,

e/  pory roku i pogody,

W każdym wypadku wycieczka musi mieć character harcerski i bez względu na typ musi mieć wplecione zadania z terenoznastwa, pionierki, przyrodnictwa, przyrodoznawstwa, 1-szej pomocy, łączności, obserwacji i innych dziedzin.  Poszczególne punkty programu powinny łączyć się płynnie jeden za drugim, być interesujące i dać konkretną korzyść.

Przeprowadzenie wycieczki musi być konsekwentne i logiczne.  Pamietać należy o bezpieczeństwie i zdrowiu uczestników.

a/  Każdy punkt programu dnia, zajęc musi być przewidziany i przemyślany.

b/  Wszyscy funkcyjni muszą znać swoje obowiązki i mięc odpowiedni sprzęt i pomoc.

c/  Wszyscy uczestnicy muszą znać sygnały alarmowe (niebezpieczeństwo) i miejsce zbiórki, oraz znać i rozumieć reguły gier i zasady biegu.

d/  Program musi być przeprowadzony sprężyście i tak ułożony, by uczestnicy byli stale aktywni i by mieli miejsce na własną inicjatywę.

RODZAJE WYCIECZEK

Rodzaje wycieczek mogą być rożne w zależności od poziomu wyrobienia młodzieży i jej zainteresowań.  Oto kilka typów wycieczek:

a/  Przyrodnicza – las, park, ogród zoologiczny, ogród botaniczny – to kraina owadów, ptaków, zwierząt, łąk, kwiatów, roślin, traw.  To okazja do podsłuchania ćwiergów ptakow, rechotania żab w stawach i jeziorach, porozumiewania się lub obserwowania w czasie nocnych zajęc gwiazd na niebie itd.  Wycieczka przyrodnicza to doskonałe tropienie zjawisk przyrody z aparatem fotograficznym.

b/  Krajonoznawcza i turystyczna  - Umiejętność patrzenia wkoło siebie, gdy znajdziesz się na szlaku ludzi i przejawy ich kultury, poznanie rejonu, okolicy i geografii, zabytków, i bogactw.  Szukanie przyjaciół  wśród ludzi, zaznajomienie się z gwarą ludową, sztuką i zwyczajami.

c/  Harcowa – Obejmuje zasadnicze umiejętności harcerskie, jak obozownictwo, pionierka, sygnalizacja, ratownictwo, terenoznastwo i innne działy.

d/  Wycieczka – Bieg  - Jest ona połączona z biegiem na stopnie, sprawności i inne działy.

e/  Terenoznawcza – Zastęp wędrowniczek i wędrowników udaje się w pole w celu wykonania szeregu dość trudnych ćwiczen kartograficznych i terenoznawczych.  Wyniki prac mogą być wykorzystane przez zastępy młodszych harcerek i harcerzy.

f/  Spoleczna – Dla starszej młodzieży.  Obserwowanie życia w pełni jego przejawów, nawiązanie stałych przyjaźni, pomoc w polu, zwiedzanie fabryk i zakladów, szpitali, sierocińców, szkół, rożnych instytucji, zakładów opiekuńczych, domu starców itp.

g/  Wycieczki naukowe dają możliwość dokładnego zapoznania się z urządzeniami i funkcjami placówek naukowych, bibliotek, archiwum, obserwatorium astronomicznego, radiem, telewizją, drukarniami, zakładami kosmetycznymi.

h/  Wycieczki sportowe dostarczają dużo radości i zadowolenia z pokonanego wysiłku i przeszkód.

i/  Wycieczki specjalne – kolarska, rowerowa, kajakowa, górska.

ZAKOŃCZENIE

Wycieczka i poszczególne jej fazy (przygotowanie, technika, zachowanie, dysciplina, gry, bieg itp. muszą być wspólnie omówione.

Wycieczka to przecież nieskończona ilość doświadczeń, wrażeń i lekcji życiowych.

Marnotractwem byłoby nie podzielić się zdobyczmi dnia ze wszystkimi uczestnikami.

Przecież to nie ostatnia wycieczka, a następne muszą być lepsze i ciekawsze, dzięki dzisiejszym wysiłkom i zdobytą mądrością.

Wiadomości z podręcznika „Nasza Drużyna” (1991, Komenda Chorągwi Harcerek w Kanadzie).

Wrócić do spisu materiałów pomocniczych dla drużynowych harcerek

Wrócić na główną stronę o harcerek