Referat Harcerek - Gazetki

Co Nowego .... Marzec 2006

SKAUTING ŚWIATA

SKAUTING - Ruch skautowy został zdefiniowany jako dobrowolny apolityczny ruch wychowawczy dla młodzieży, otwarty dla wszystkich, bez względu na pochodzenie, rasę czy wyznanie, zgodny z celem, zasadami i metodą, które ustalił założyciel Robert Baden-Powell.

CEL RUCHU SKAUTOWEGO - Celem ruchu skautowego jest przyczynianie się do rozwoju młodych ludzi w taki sposób, by w pełni mogli wykorzystać swoje możliwości fizyczne, umysłowe, społeczne i duchowe jako jednostki, jako odpowiedzialni obywatele i jako członkowie wspólnot lokalnych, narodowych i międzynarodowych.

ZASADY RUCHU SKAUTOWEGO - Zasadami ruchu skautowego są podstawowe wierzenia i prawa, których należy przestrzegać dążąc do celu. Stanowią one kodeks postępowania, który wyróżnia wszystkich uczestników ruchu.

Skauting oparty jest na trzech ogólnych zasadach, które reprezentują jego podstawowe prawa i wierzenia. Są to: "obowiązek wobec Boga", "obowiązek wobec bliźnich" i "obowiązek wobec samego siebie".

Powyższe materiały zostały zebrane z www.wikipedia.pl

Zbiórka na temat skautingu na świecie

Podczas zbiórki drużynowa opowiada o innych skautkach które rozproszone są po całym świecie.  Następnie pokazuje emblematy wcześniej wybranych krajów i zwraca uwagę na ich podobieństwa do naszej lilijki harcerskiej.  Podczas następnej zbiórki przeprowadza niżej podaną grę.

GRA

Na dużych planszach robimy kolorowe kopie emblematów niżej podanych krajów.  Można je narysować i pokolorować.  Później wypisujemy na odzielnych planszach z kąd one pochodzą.  Rozkładamy je na podłodze, przed całą drużyną i kolejno zadajemy pytania typu:  Jaki kraj skautingu symbolizuje ten emblemat?

Harcerka która prawidłowo odpowie na pytanie dostaje nagrodę lub punkt dla swojego zastępu.

Gra może być przeprowadzona w każdej grupie wiekowej harcerek i wędrowniczek.  Ma na celu zrozumienia że harcerstwo, czyli Skauting, istnieje na całym świecie.  Podkreśla jak ważna jest lilijka która jest emblematem całego Skautingu.  Lilijki powinny być wykonane w kolorze.  Może to być takaże mała układanka pomiędzy zastępami.  Czyli który zastęp pierwszy prawidłowo rozwiąże zadanie.

LILIJKA

Lilijka - jeden z symboli harcerstwa i skautingu. Wzorowana jest na igle magnetycznej kompasu, wskazuje bowiem drogę. Pierwotnie była to strzałka, lecz z czasem zaczęto ją rysować coraz ozdobniej i nabrała kształu zbliżonego do lilii herbowej, symbolu władzy królewskiej.

W 1927 umieszczono na jej ramionach hasło filaretów skrót ONC, co oznacza: Ojczyzna, Nauka, Cnota.

Powyższe materiały zostały zebrane z www.wikipedia.pl

Gawęda o lilijce

Fragment z książki „Jak być zastępowym?” - Bogusław i Wojciech Śliwerscy

Człowiek zawsze chciał poznać świat, na którym przyszło mu żyć. Wędrował po ziemi, pływał po morzu, wzbijał się w powietrze.  Chciał dotrzeć wszędzie tam, gdzie go jeszcze nie było. Chciał znajdować właściwą drogę, nie chciał błądzić. Orientował sie według tego, co go otaczało. Za przewodniczki drogi obierał gwiazdy. Chińczycy już w starożytności znali igłę magnetyczną, w ręce żeglarzy europejskich trafiła ona prawdopodobnie dopiero w XII wieku. Była nieomylna. Zawsze wskazywała ten sam kierunek, zawsze pomagała odnaleźć właściwą drogę. Na starych mapach można znaleźć w jednym z rogów jej rysunek: ma kształt trójramiennej lilijki, której środkowe ramię wskazywało północ. To właśnie stąd zaczerpnięto wzór do skautowej odznaki, którą przyjęła również Polska Organizacja Skautowa.

Lilijka miała – jak igła busoli żeglarzom – wskazywać polskim skautom, a później harcerzom drogę do szlachetnych celów, drogę ciągłego poszerzania swoich horyzontów, drogę wskazywaną przez Prawo Harcerskie.

Znak lilijki jest starszy jednak od żeglarskiego kompasu. Pomarańczowa lilia złotogłów czy biała lilia królewska to kwiaty od dawna posiadające swe symboliczne znaczenie. U starożytnych Rzymian lilia była symbolem nadziei, u żydów i chrześcijan – symbolem niewinności. Jej rysunek odnaleźć można w herbach miast i możnych rodów; prawdopodobnie już w XII wieku trafiła ona do królewskiego herbu Francji, oznaczając czystość intencji i czynów jej władców. Znana jest też jako motyw dekoracyjny w zdobnictwie ludowym. Jej kształt może być również uznany, jak chcą tego skauci, za kształt zakończenia strzały, która prostą drogą zdąża do celu.

O jak Ojczyzna, N jak Nauka, C jak Cnota (w szerszym, bo od łacińskiego słowa virtus – cnota, męstwo, pochodzącym znaczeniu).

Poznawanie świata, znalezienie właściwej drogi, śmiałość dążeń siegających poza wytyczone dziś horyzonty, nadzieja, czystość intencji i czynów, służba ojczyźnie, męstwo, dążność do wiedzy – to wszystko czego można dopatrzeć się w lilijce harcerskiej.

Wielkanoc

Wielkanoc (Pascha) - najstarsze i najważniejsze święto chrześcijańskie (obok Bożego Narodzenia) upamiętniające śmierć krzyżową i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Poprzedzający ją tydzień, stanowiący okres wspominania najważniejszych dla wiary chrześcijańskiej wydarzeń, nazywany jest Wielkim Tygodniem.

Przez wieki spierano się, kiedy powinna być obchodzona. Podczas soboru nicejskiego w 325 roku ustalono, że będzie się ją obchodzić w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca. Wielkanoc jest więc świętem ruchomym: może wypaść najwcześniej 22 marca, a najpóźniej 25 kwietnia. Z dniem Wielkanocy powiązany jest termin większości ruchomych świąt chrześcijańskich, m.in.: Środa Popielcowa, Wielki Post, Triduum Paschalne, Wniebowstąpienie Pańskie, Zesłanie Ducha Świętego i inne.

Z obchodami świąt wielkanocnych związanych jest wiele zwyczajów ludowych: pisanki, święcone, śmigus-dyngus, dziady śmigustne, Rękawka, Emaus, walatka, z kurkiem po dyngusie, Siuda Baba, wieszanie Judasza, pogrzeb żuru i śledzia, pucheroki, palma wielkanocna, Jezusek Palmowy.

Święcone

Święcone - (zwane też święconką) to nazwa pokarmów święconych w Kościele w Wielką Sobotę. Święcone oznacza również uroczyste śniadanie wielkanocne.

Święcenie potraw w Wielką Sobotę niegdyś odbywało się w domach, ponieważ poświęcone musiało być wszystko, co miało znaleźć się na świątecznym stole. Z czasem zaczęto chodzić ze święconką do kościoła. Obecnie w wielu miastach powstał nowy zwyczaj święcenia: nie wewnątrz, a przed kościołem, gdzie na wystawionych stołach na czas obrzędu wierni pozostawiają koszyki.

W koszyczku wielkanocnym nie może przede wszystkim zabraknąć jajek (symboli nowego życia), w postaci kolorowych pisanek, kraszanek; baranka (dawniej formowanego z masła (lub ciasta) w specjalnych formach, później cukrowego i z chorągiewką z napisem Alleluja, obecnie często z czekolady), symbolizującego umęczonego Chrystusa; soli (która miała chronić przed zepsuciem). Poświęcić należy również: chleb, wędlinę, chrzan, pieprz, ciasta świateczne. Koszyczek przystraja się listkami barwinka.

Dawny zwyczaj na wsiach nakazywał, aby wracając ze święconym obejść dom trzy razy, zgodnie ze wskazówkami zegara, co miało wypędzić złe moce z gospodarstwa.

Na stole wielkanocnym obok mięsiwa i ciast stawia się koszyk ze święconką. Śniadanie wielkanocne rozpoczyna zwyczaj dzielenia się poświęconym jajkiem, podobny w swej formie i symbolice do bożonarodzeniowego łamania się opłatkiem.

W dawnej Polsce u ludzi zamożnych na stole znajdowało się pieczone prosię, z pisanką w pysku. Stoły uginały się od mięsiwa, szynek, kiełbas i ciast. Głównym ciastem wielkanocnym do dzisiaj pozostała baba drożdżowa, tzw. baba wielkanocna. Popularne są również mazurki.

Pisanki

Pisanka to ogólna, zwyczajowa nazwa jaja (zwykle kurzego, ale także gęsiego czy kaczego) zdobionego różnymi technikami. Zwyczaj malowania jaj narodził się w Persji, co może potwierdzać jedną z teorii pochodzenia Słowian. Jeśli natomiast chodzi o ziemie polskie – najstarsze pisanki, pochodzące z końca X wieku, odnaleziono podczas wykopalisk archeologicznych na opolskiej wyspie Ostrówek, gdzie odkryto pozostałości grodu słowiańskiego. Wzór rysowano na nich roztopionym woskiem, a następnie wkładano je do barwnika – łupin cebuli lub ochry, które nadawały im brunatnoczerwoną barwę. W procesie chrystianizacji pisankę włączono do elementów symboliki wielkanocnej. Obecnie pisanki powszechnie wykonuje się przed Wielkanocą, coraz rzadziej na Jare Święto. Nie może ich zabraknąć wśród świątecznych pokarmów. Mają symbolizować rodzącą się do życia przyrodę, a jednocześnie nadzieję, jaką czerpią chrześcijanie z wiary w zmartwychwstanie Chrystusa. W zależności od techniki zdobienia, świąteczne jajka mają różne nazwy.

Kraszanki (zwane też malowankami lub byczkami) powstają przez gotowanie jajka w wywarze barwnym, dawniej uzyskiwanym wyłącznie ze składników naturalnych. Używano roślin, które pozwalały na uzyskanie różnych kolorów:

·         brązowy (rudy): łupiny cebuli

·         czarny: kora dębu, olchy lub łupiny orzecha włoskiego

·         żółtozłocisty: kora młodej jabłoni lub kwiat nagietka

·         fioletowy: płatki kwiatu ciemnej malwy

·         zielony: pędy młodego żyta lub listki barwinka

·         różowy: sok z buraka

Pisanki mają różnobarwne desenie. Powstają przez rysowanie (dawniej: pisanie) na skorupce gorącym roztopionym woskiem, a następnie zanurzenie jajka w barwniku. Jako narzędzi do pisania używano szpilek, igieł, kozików, szydeł, słomek i drewienek.

Oklejanki (naklejanki) są przyozdobione sitowiem, płatkami bzu, skrawkami kolorowego, błyszczącego papieru, tkaniny itp.  Znane są jeszcze rysowanki i skrobanki.

Najstarsze pisanki pochodzą z terenów sumeryjskiej Mezopotamii. Zwyczaj malowania jajek znany był w czasach cesarstwa rzymskiego. Najstarsze polskie pisanki pochodzą z X wieku, ale prawdopodobnie zdobienie jaj znane było Słowianom wcześniej.

Dawniej zdobieniem jaj zajmowały się wyłącznie kobiety, mężczyźnie wówczas nie wolno było wchodzić do izby. Jeśliby się tak zdarzyło, odczyniano urok, który intruz mógł rzucić na pisanki.

Zabawy z jajkami

Walatka (zwana też na wybitki) to osadzona w polskiej tradycji zabawa wielkanocna. Dwie osoby stukają się jajkami trzymanymi w dłoni - wygrywa ten, którego jajko nie pękło. Zamiast uderzania jajkami o siebie można je toczyć po stole.

Wielkanocnym zwyczajem, który wiąże się z pradawnym wierzeniem w słońce tańczące na niebie u progu wiosny, jest wrzucanie tzw. tańczącego jaja do źródła.

W wielu regionach Europy zachodniej podczas śniadania wielkanocnego zachował się zwyczaj rozbijania skorupki jaj monetami, jajkiem o jajko czy jajka o czoło.

Powyższe materiały zostały zebrane z www.wikipedia.pl

Wrócić do spisu materiałów pomocniczych dla drużynowych harcerek

Wrócić na główną stronę o harcerek