Referat Harcerek - Gazetki

Co Nowego .... Pazdziernik 2005

DOŻYNKI

Odpowiednikiem święta dziękczynienia, czyli Thanksgiving, w Polsce są Dożynki, które obchodzą rolnicy po zakończeniu żniw.

DZIĘKUJEMY TOBIE BOŻE

Dziękujemy Tobie Boże

Za tę ziemie, za to morze.

Za tę łąki, za tę łany,

Za nasz cały kraj kochany,

Za tę pola piękne, zyżne,

I za Ojczyznę!

Byl to dzień zakończenia żniw obchodzony na wsiach bardzo uroczyście.  Dziewczęta wybierały z pośród siebie przodownicę, czyli tą która najlepiej pracowała w polu i razem z nią przychodziły w wyznaczony dzień przed dom pana, u którego pracowały.  Tam wśród tradycyjnych obrzędów i pieśni składały na ręcę właściciela majątku bochenek chleba i wspaniały wieniec spleciony z kłosów pszenicy i polnych kwiatów.  Po tej uroczystości zaczynały się tańce, zabawy i poczęstunki, które trwały aż do rana.

Następujące materiały zebrane ze żródła: http://www .wikipedia.pl

Dożynki - etniczne święto Słowian, przypadające na równonoc jesienną (23 września). Święto plonów poświęcone tegorocznym zbiorom zbóż. Dla Rodzimowierców słowiańskich dodatkowo poświecone bogom Perunowi i Dziażbogowi Swarożycowi.

Zwyczaj ludowy Słowian i plemion bałtyckich, zwany często w różnych stronach Polski wyżynkami, obrzynkami, lub wieńcem. Obrzęd dożynek związany był pierwotnie z kultem roślin i drzew, potem z pierwotnym rolnictwem. Dożynki uroczyście były obchodzine we dworach ziemian i na wsiach.

Tradycyjnie dożynki obchodzone były w pierwszy dzień jesieni. Święto poświęcone było tegorocznym zbiorom zbóż w czasie którego dziękowano bogom za plony i proszono o jeszcze lepsze w przyszłym roku. W czasie dożynek wróżono przyszłość, a po rytualnych obrzędach i modlitwach organizowano rytualne biesiady.

Obecnie uroczystości dożynkowe mają zarówno religijny, w postaci podziękowania bogom za plony, jak i ludowy charakter, powiązany z zabawą z okazji zakończenia zbiorów.

Żniwa

Maria Konopnicka

Przepióreczka się odzywa,

Idą, idą polem żniwa,

Brzęczą sierpy, brzęczą kosy,

Ciężkie ziarnem lecą kłosy.

Dana! Da-dana!

A ode wsi słychać śpiewki,

Śpieszą chłopcy, śpieszą dziewki,

Niosą grabie, w pole dążą,

Za żeńcami snopy wiążą.

Dana! Da-dana!

Co powiążą ciężkie snopy,

To składają je na kopy;

Dobra ziemia, łaska boża,

Będzie chlebek z tego zboża.

Dana! Da-dana!

Materiały z Odprawy Szkoleniowej dla Funkcyjnych

Zobowiązanie Drużynowej

Zobowiązuję się świadomie i dobrowolnie, dokładając wszystkich sił, prowadzić powierzony mi zespół w myśl idei i zasad wychowawczych ZHP.

Będę się starała pogłębiać i rozszerzać swoje wiadomości harcerskie i pedagogiczne i przygotować swoje zastępczynie.

Podejmując się pełnej odpowiedzialności za sprawy finansowe i administracyjne powierzonej mi jednostki i zobowiązuję się czuwać nad jej majątkiem.

Nie opuszczę drużyny bez zgody szczepowej/hufcowej. Wyznaczonej następczyni przekaże drużynę i jej majątek.

Gawęda

Gawęda, w harcerstwie krótkie, barwne opowiadanie, oparte na prostej fabule, odnoszące się do przykładów zachowań ludzi, opisów faktów życia, którego celem jest wywołanie emocjonalnego stosunku słuchaczy do określonych spraw, wydarzeń, ludzi.

Gawęda jest zaliczana do form pracy zuchowej jako element zbiórki zuchowej oraz do form pracy w ZHP.

Naczęściej występuje jako element ognisk harcerskich, zwłaszcza uroczystych. Gawęda jest ogłaszana przez drużynową, komendantkę obozu lub zaproszonego na uroczystość gościa honorowego; może też być punktem wyjścia swobodnej dyskusji lub rodzajem podsumowania przebiegu dnia (najczęściej na obozie).

W literaturze metodycznej ze względu na funkcję, gawęda wymienia się następujące jej rodzaje:

·          informacyjną

·          okolicznościową

·          sytuacyjną

·          obrzędową

·          gawęda – scenariusz

·          ze względu na sposób przeprowadzenia: „klasyczną”(wygłaszaną przez drużynową)

·          gawęda-  rozmowę

·          gawęda - wspólne opowiadanie.

We wskazówkach metodycznych zwraca sie uwagę na następujące elementy gawędy:

·          właściwy dobór tematyki;

·          odpowiednią fabułę;

·          sens wychowawczy;

·          uwzględnianie zainteresowań młodzierzy;

·          związek z tokiem zbiórki/ogniska;

·          odpowiednią scenerię;

·          umiejętność wypowiedzi.

Gawęda oddziałuje na intelekt i emocje, ma istotne znaczenie wychowawcze, stanowi element obrzędowości harcerskiej. Ma długoletnią tradycję. Umięjetność prowadzenia gawędy jest rodzajem sztuki wymagającej doskonalenia.

Literatura: Z. Halska, K. Witkowska, Gawęda harcerska, „Harcerstwo”1972 nr 12; J. Burska i in., Sekrety dobrej drużyny, Warszawa 1983.

Gawęda – Pogandanka – Rozmowa z harcerkami

Jest trudno zastępowej mówić gawędę, ale próbować warto. Zastępowa może odczytać jakiś urywek z życiorysu jakieś postaci (np. instruktorki), coś z historii harcerstwa, zastęp może porozmawiać na temat obranego punktu prawa harcerskiego; może też być fragment z historii, geografii, zwyczajów, obyczajów albo legendy i baśnie polskie. Tematy można połączyć w wymaganiami na stopnie lub sprawności.

Literatura: „Nasza drużyna” (Czerwiec 1991) - Hm. Zofia Stohandel, Komenda Chorągwi Harcerek w Kanadzie.

Wrócić do spisu materiałów pomocniczych dla drużynowych harcerek

Wrócić na główną stronę o harcerek